สืบเนื่องจากกระทู้ที่เราเคยตั้งในนี้ คือ
http://pantip.com/topic/30520854
ที่มีเหตุการณ์หนึ่งทำให้ ความรักของเราสั่นคลอน โดยกระทู้ข้างต้น มันเป็นเรื่องราวของเรากับแฟนที่ทะเลาะกัน
แล้วเค้าก็มาเปิดใจว่า "เราไม่ใช่คนในอนาคตของเค้า หรือคนที่เค้าจะมองว่าคือคู่หมั้นหมาย แต่งงาน แต่ถามว่าเค้ารักเราไม๊ เค้ารัก
แต่คิดว่าคบกันไปสักวันคงต้องเลิก สู้เลิกตอนนี้ดีกว่า"
กระทู้ข้างต้นเราเล่ารายละเอียดมากกว่านี้ค่ะ
โดยเรื่องราวจากวันนั้นจนถึงวันนี้ มันกลับมาทำให้เราคบกันเหมือนเดิมค่ะ
อาจจะเพราะตอนนั้นเค้าพูดแบบสิ้นคิด หรือเค้าพูดแรง หรืออะไรก็แล้วแต่
แต่สุดท้าย เราก็ให้อภัยเค้า แล้วคบต่อ ที่ให้อภัย
เพราะส่วนหนึ่งคือ เรายอมรับที่ผ่านมาเราก็ไม่ได้เป็นแฟนที่น่ารักของเค้านัก
การตัดสินใจกลับมาคบกันจึงเป็นเพราะเราอยากแก้ตัว ทำให้ตัวเองไม่วีน เป็นแฟนที่น่ารักของเค้าทำให้ดีที่สุด
แล้วสุดท้ายถ้าหมดรักกันจริงๆหรือไปไม่หวจริงๆก็ค่อยไป
ถามว่าตั้งแต่เริ่มกลับมาคบกันใหม่มันดีไหม....ดีค่ะ
ต่างคนต่างเรียนรู้ความผิดพลาด
เราใจเย็นลง เข้าใจเขามากขึ้น
เข้าก็เข้าใจเรามากขึ้น โทรมาบ่อยมากขึ้น โลกส่วนตัวน้อยลง
และเพราะเขาเพิ่งเป็น นศ จบใหม่
เพิ่งมีงานทำ เราจึงมีเหตุผล และอยากให้เค้ามีความสุขกับสิ่งที่กำลังเริ่มต้นค่ะ
เราจึงเป็นแฟนที่ดี ที่สุดเท่าที่ทำได้
แต่ที่เราตัดสินใจตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาคือ เพราะคำพูดของเค้าในตอนนั้น
ที่บอกว่า "เราไม่ใช่คนในอนาคตก็เขา คบกันไปสักวันก็คงต้องเลิก ตอนนี้ยังรักกัน แต่จะรอวันให้เค้าหมดรักเราหรอ เเล้วพอเลิกกันตอนเราอายุ 30 เราจะหาคนได้ดีกว่าตอนนี้ไหม สู้ให้เราเลิกกันตอนนี้ เจ็บแต่จบไปเลยดีกว่า"
รู้ไหมคะ ประโยคนั้นมันทำให้เราไม่มีวันลืมเลย ไม่มีวันไหนไม่ลืม ตระหนักทุกวัน เป็นแรงขับเราทุกวัน
คำพูดนั้นฝังจำไม่มีวันลบ แม้ตอนนี้เราจะกลับมารักกันใหม่ก็ตาม
เรากลัวความรักที่เราให้เค้ามากขึ้น แม้ตอนนี้เรากลับมาคบกันใหม่ ดีขึ้น แต่คำพูดเค้านั้น มันทำให้เราไม่เคยลืมเลย
แล้วที่สำคัญ เค้าก็ไม่ได้แก้ตัวด้วยว่าคำพูดของเค้าตอนนั้น เป็นเพราะเค้าขาดสติ ไม่ยั้งคิด หรือเค้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น
เค้าไตร่ตรองมาแล้ว และพูดเพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ (แฟนเราเป็นคนไม่ค่อยพูดค่ะ เพราะฉะนั้นอะไรที่หลุดปากเค้า เค้าจะใช้เวลาคิด ทบทวนแล้วบอกอะไรที่หมายความอย่างนั้นจริงๆ)
จากวันนั้นที่กลับมาคบ เราเลยคิดว่าเราจะเป็นแฟนเค้าให้ดีที่สุด ในเวลาที่เค้าอยู่ในช่วงรอยต่อ เพราะตอนนั้นเค้าว่างงาน
และเครียดเรื่องเรียน โปรเจคจบมากๆ แต่ถ้าเค้าผ่านช่วงรอยต่อไปแล้ว เราตัดสินใจจะ "บอกเลิก"เขาค่ะ
แล้วเวลานั้นก็มาถึง เค้าเรียนจบเเล้ว ได้งานทำแล้ว ทุกอย่างลงตัวแล้ว
และจะรับปริญญาเร็วๆนี้ เราแฮปปี้ดี แต่เพราะคำพูดอันนั้นก็เขา มันทำให้เราไม่ปกติอีกแล้ว
หรือว่าเราควรทำตามที่เราคิดไปตอนแรกคือ "เลิกกับเค้า" ให้มันจบๆไปเลย เพราะเห็นทีแบบนี้แล้ว ถ้ายิ่งมีความสุขด้วยกันมาก หากเลิกกันขึ้นมาตอนเราอายุมากๆจริงๆเราจะยิ่งเจ็บ แล้วสุดท้ายก็เป็นเราที่ตัดสินใจผิดเอง เพราะแฟนเราเค้าก็เคยบอกแล้วหนิ ว่าเราไม่ใช่คนในอนาคตอยู่แล้ว
หรือเราควรจะรักกันให้ดีที่สุด เท่าที่เราจะทำได้ เป็นคู่ชีวิตในช่วงเวลาหนึ่งของกันและกันไปเรื่อยๆ สุดท้ายแล้วเราอาจจะไม่แต่งงาน แต่เค้าก็คงไม่ลืมคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันแบบเราแน่นอน
เราควรทำอย่างไรดีคะ ตอนนี้แฮปปี้มากนะคะ กับแฟน เเต่ความแฮปปี้มันทำให้เราระแวงตลอดเวลา
เห้อ
ถ้าเป็นเพื่อนๆ จะบอกเลิกกับแฟน เพราะเรื่องแบบนี้ไหมคะ
ที่มีเหตุการณ์หนึ่งทำให้ ความรักของเราสั่นคลอน โดยกระทู้ข้างต้น มันเป็นเรื่องราวของเรากับแฟนที่ทะเลาะกัน
แล้วเค้าก็มาเปิดใจว่า "เราไม่ใช่คนในอนาคตของเค้า หรือคนที่เค้าจะมองว่าคือคู่หมั้นหมาย แต่งงาน แต่ถามว่าเค้ารักเราไม๊ เค้ารัก
แต่คิดว่าคบกันไปสักวันคงต้องเลิก สู้เลิกตอนนี้ดีกว่า"
กระทู้ข้างต้นเราเล่ารายละเอียดมากกว่านี้ค่ะ
โดยเรื่องราวจากวันนั้นจนถึงวันนี้ มันกลับมาทำให้เราคบกันเหมือนเดิมค่ะ
อาจจะเพราะตอนนั้นเค้าพูดแบบสิ้นคิด หรือเค้าพูดแรง หรืออะไรก็แล้วแต่
แต่สุดท้าย เราก็ให้อภัยเค้า แล้วคบต่อ ที่ให้อภัย
เพราะส่วนหนึ่งคือ เรายอมรับที่ผ่านมาเราก็ไม่ได้เป็นแฟนที่น่ารักของเค้านัก
การตัดสินใจกลับมาคบกันจึงเป็นเพราะเราอยากแก้ตัว ทำให้ตัวเองไม่วีน เป็นแฟนที่น่ารักของเค้าทำให้ดีที่สุด
แล้วสุดท้ายถ้าหมดรักกันจริงๆหรือไปไม่หวจริงๆก็ค่อยไป
ถามว่าตั้งแต่เริ่มกลับมาคบกันใหม่มันดีไหม....ดีค่ะ
ต่างคนต่างเรียนรู้ความผิดพลาด
เราใจเย็นลง เข้าใจเขามากขึ้น
เข้าก็เข้าใจเรามากขึ้น โทรมาบ่อยมากขึ้น โลกส่วนตัวน้อยลง
และเพราะเขาเพิ่งเป็น นศ จบใหม่
เพิ่งมีงานทำ เราจึงมีเหตุผล และอยากให้เค้ามีความสุขกับสิ่งที่กำลังเริ่มต้นค่ะ
เราจึงเป็นแฟนที่ดี ที่สุดเท่าที่ทำได้
แต่ที่เราตัดสินใจตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาคือ เพราะคำพูดของเค้าในตอนนั้น
ที่บอกว่า "เราไม่ใช่คนในอนาคตก็เขา คบกันไปสักวันก็คงต้องเลิก ตอนนี้ยังรักกัน แต่จะรอวันให้เค้าหมดรักเราหรอ เเล้วพอเลิกกันตอนเราอายุ 30 เราจะหาคนได้ดีกว่าตอนนี้ไหม สู้ให้เราเลิกกันตอนนี้ เจ็บแต่จบไปเลยดีกว่า"
รู้ไหมคะ ประโยคนั้นมันทำให้เราไม่มีวันลืมเลย ไม่มีวันไหนไม่ลืม ตระหนักทุกวัน เป็นแรงขับเราทุกวัน
คำพูดนั้นฝังจำไม่มีวันลบ แม้ตอนนี้เราจะกลับมารักกันใหม่ก็ตาม
เรากลัวความรักที่เราให้เค้ามากขึ้น แม้ตอนนี้เรากลับมาคบกันใหม่ ดีขึ้น แต่คำพูดเค้านั้น มันทำให้เราไม่เคยลืมเลย
แล้วที่สำคัญ เค้าก็ไม่ได้แก้ตัวด้วยว่าคำพูดของเค้าตอนนั้น เป็นเพราะเค้าขาดสติ ไม่ยั้งคิด หรือเค้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น
เค้าไตร่ตรองมาแล้ว และพูดเพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ (แฟนเราเป็นคนไม่ค่อยพูดค่ะ เพราะฉะนั้นอะไรที่หลุดปากเค้า เค้าจะใช้เวลาคิด ทบทวนแล้วบอกอะไรที่หมายความอย่างนั้นจริงๆ)
จากวันนั้นที่กลับมาคบ เราเลยคิดว่าเราจะเป็นแฟนเค้าให้ดีที่สุด ในเวลาที่เค้าอยู่ในช่วงรอยต่อ เพราะตอนนั้นเค้าว่างงาน
และเครียดเรื่องเรียน โปรเจคจบมากๆ แต่ถ้าเค้าผ่านช่วงรอยต่อไปแล้ว เราตัดสินใจจะ "บอกเลิก"เขาค่ะ
แล้วเวลานั้นก็มาถึง เค้าเรียนจบเเล้ว ได้งานทำแล้ว ทุกอย่างลงตัวแล้ว
และจะรับปริญญาเร็วๆนี้ เราแฮปปี้ดี แต่เพราะคำพูดอันนั้นก็เขา มันทำให้เราไม่ปกติอีกแล้ว
หรือว่าเราควรทำตามที่เราคิดไปตอนแรกคือ "เลิกกับเค้า" ให้มันจบๆไปเลย เพราะเห็นทีแบบนี้แล้ว ถ้ายิ่งมีความสุขด้วยกันมาก หากเลิกกันขึ้นมาตอนเราอายุมากๆจริงๆเราจะยิ่งเจ็บ แล้วสุดท้ายก็เป็นเราที่ตัดสินใจผิดเอง เพราะแฟนเราเค้าก็เคยบอกแล้วหนิ ว่าเราไม่ใช่คนในอนาคตอยู่แล้ว
หรือเราควรจะรักกันให้ดีที่สุด เท่าที่เราจะทำได้ เป็นคู่ชีวิตในช่วงเวลาหนึ่งของกันและกันไปเรื่อยๆ สุดท้ายแล้วเราอาจจะไม่แต่งงาน แต่เค้าก็คงไม่ลืมคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันแบบเราแน่นอน
เราควรทำอย่างไรดีคะ ตอนนี้แฮปปี้มากนะคะ กับแฟน เเต่ความแฮปปี้มันทำให้เราระแวงตลอดเวลา
เห้อ